Zaczynam budowę domu

Zaczynam budowę domu – kilka refleksji na start

Mam 34 lata i wchodzę właśnie w jeden z najbardziej wymagających, ale też ekscytujących okresów mojego życia. Zdecydowałem się zbudować dom. Nie kupić gotowy, nie wynająć, tylko od zera — krok po kroku — stworzyć własne miejsce na ziemi. Decyzja ta długo we mnie dojrzewała. Nie była impulsywna, ani romantyczna. Raczej wynik wielu rozmów, obserwacji i przemyśleń.

To nie będzie wpis techniczny. Nie znajdziesz tu tabelek z kosztami czy porównań materiałów. Chcę po prostu podzielić się tym, co czuję i myślę na samym początku tej drogi. Może ktoś z Was jest w podobnym miejscu.

Dlaczego budowa, a nie gotowiec?

Miałem chwile, kiedy rozważałem zakup domu z rynku wtórnego. Ktoś mi nawet pokazywał ofertę — „prawie nie trzeba nic robić”. Ale w tym właśnie był problem. To był czyjś dom. Czyjś układ pomieszczeń, czyjeś wybory, potrzeby, kompromisy. A ja — choć nie wiem jeszcze, czego dokładnie chcę — wiem jedno: chciałbym mieć wpływ. Na światło w kuchni. Na to, czy sypialnia będzie mieć wyjście na taras. Na to, jak będzie pachniało drewno w przedsionku, gdy wracam do domu.

Wiem, że to będzie trudniejsze. Wiem, że droższe. Ale może bardziej moje?

Na czym mi zależy najbardziej

Dziś, kiedy planuję dom, nie marzę o marmurowych blatach ani przeszklonym salonie z widokiem na góry. Marzę o komforcie. O cieple pod stopami zimą. O miejscu, gdzie można odetchnąć po całym dniu. O tym, żeby dzieci miały ogród, w którym będą mogły biegać bez butów. Żeby kuchnia była blisko wejścia, bo zawsze wracamy z milionem siatek. I żeby dało się spokojnie zasnąć, nawet jeśli za ścianą ktoś gra na ukulele (tak, mój syn zaczął ostatnio).

Nie jestem architektem ani inżynierem, ale jestem facetem, który naprawdę chce dobrze przeżyć kolejne lata życia. A dom jest, dla mnie, jednym z ważniejszych narzędzi do tego.

Czego się już nauczyłem

Mimo że budowa dopiero się zaczyna, mam już kilka lekcji za sobą. Dzielę się nimi, bo może ktoś właśnie teraz siedzi z głową pełną pytań — jak ja dwa miesiące temu.

Nie ma jednej właściwej drogi. Każdy projekt, każda działka, każda rodzina to inna historia. W Internecie znajdziesz dziesiątki tekstów, które powiedzą Ci, co „koniecznie trzeba” mieć. A potem spotkasz kogoś, kto zrobił odwrotnie i żyje szczęśliwie. Wniosek? Słuchaj, ale filtruj.
Perfekcjonizm to wróg postępu. W pewnym momencie trzeba powiedzieć sobie „dość” — wystarczy dobrych opcji, teraz wybieram. Szukanie „najlepszego” rozwiązania może łatwo sparaliżować działanie.
Działka uczy pokory. Myślisz, że wszystko wiesz, dopóki nie przyjdzie geotechnik i nie powie Ci, że grunt „średnio nośny” to w zasadzie trochę jak loteria.
Ludzie są kluczem. Dobry projektant, konkretna ekipa, zaufany kierownik budowy — to oni będą Twoimi partnerami. Warto ich szukać długo, ale dobrze.

Co mnie najbardziej stresuje?

Jeśli mam być szczery — koszty. I nie chodzi tylko o samą cenę materiałów, ale o to, że wszystko się zmienia. Projektujesz dom w określonym budżecie, a potem dowiadujesz się, że stal zdrożała, a drewno ma 4 miesiące oczekiwania. To uczy elastyczności. I cierpliwości.

Drugą rzeczą jest zmęczenie decyzyjne. Na co dzień pracuję w innym zawodzie i nie jestem przyzwyczajony do tego, by podejmować decyzje o tym, jaka rura pójdzie pod łazienkę. A teraz muszę. Codziennie.

Ale są też dobre strony

Mimo tych wszystkich obaw — czuję ekscytację. Bo budowa domu to trochę jak pisanie swojej własnej historii od zera. To nie jest „produkt”. To proces. Możesz się potknąć, zmienić coś w ostatniej chwili, nauczyć się czegoś o sobie. I to jest bardzo ludzkie.

Najlepsze rozmowy z żoną od miesięcy? Przy planowaniu układu kuchni. Najbardziej satysfakcjonujące wieczory? Gdy wreszcie wybierzemy coś wspólnie — od koloru elewacji po położenie okna w gabinecie.

Co dalej?

Teraz skupiam się na wyborze wykonawców, ostatecznej wersji projektu i — co może zaskakujące — na pogodzeniu się z tym, że nie wszystko będzie idealnie. Ale będzie moje.

Jeśli też jesteś na tej drodze — napisz coś od siebie. Nie musisz mieć gotowych rozwiązań. Czasem samo podzielenie się wątpliwościami sprawia, że droga przestaje być samotna.

Bo budowa domu to nie tylko stawianie ścian. To też budowanie siebie.